Έντονη διαμαρτυρία της Ε.Σ.Α.μεΑ. στον Πρωθυπουργό για τον εξοστρακισμό του τομέα της Κοινωνικής Πρόνοιας από το ΕΣΠΑ 2007-2013

Την έντονη διαμαρτυρία της εκφράζει η Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία για τον εξοστρακισμό του τομέα της Πρόνοιας και της Κοινωνικής Φροντίδας από το μεγαλύτερο αναπτυξιακό πρόγραμμα της χώρας, το Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Αναφοράς 2007-2013, με υπόμνημά της στον Πρωθυπουργό της χώρας κ. Κώστα Καραμανλή στις 10 Ιουλίου 2006, το οποίο κοινοποιήθηκε στους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων της χώρας, τους αρμόδιους υπουργούς και σε όλους τους βουλευτές.

Μετά τη συνάντηση με τον Πρωθυπουργό στις 5 Δεκεμβρίου 2005, αλλά και τις κυβερνητικές εξαγγελίες, η Συνομοσπονδία είχε πειστεί ότι σημαντικοί κοινοτικοί και εθνικοί πόροι της επόμενης προγραμματικής περιόδου 2007 - 2013 θα διαθέτονταν για την κοινωνική συνοχή και την ενδυνάμωση των ευπαθών ομάδων του πληθυσμού. Δυστυχώς όμως, ο τομέας της πρόνοιας και οι φορείς κοινωνικής φροντίδας έχουν αφεθεί στην τύχη τους, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Υφυπουργού Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης κ. Γ. Κωνσταντόπουλου, οι οποίες δυστυχώς δεν τυγχάνουν της ανάλογης υποστήριξης από το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης.

Δεδομένου του ότι ο τομέας της Πρόνοιας και της Κοινωνικής Φροντίδας απευθύνεται στους πιο φτωχούς, στους πιο αποκλεισμένους και στους πιο καταφρονημένους Έλληνες, ο σχεδιασμός και η υλοποίηση Επιχειρησιακού Προγράμματος αποκλειστικά για τον τομέα της Πρόνοιας και της Κοινωνικής Φροντίδας στο πλαίσιο εφαρμογής της επόμενης προγραμματικής περιόδου 2007 - 2013 κρίνεται ως ιδιαίτερα απαραίτητος και σημαντικός και αν μη τι άλλο θα σηματοδοτήσει και θα δείξει στην πράξη ότι η κυβέρνηση πραγματικά εννοεί αυτό που εξαγγέλλει και ότι έχει στο επίκεντρό της τον πλέον αδικημένο πολίτη αυτής της χώρας.

Η Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία ζητά την άμεση πολιτική παρέμβαση του κ. Καραμανλή, καθώς και άμεση συνάντηση με το Προεδρείο της, ώστε να τεθεί και πάλι το μείζον αυτό ζήτημα και οι συνέπειές του και οι προαναφερθέντες τομείς να τύχουν καλύτερης αντιμετώπισης. Είναι αδιανόητο σε μία χώρα στην οποία οι ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού και δη τα άτομα με αναπηρία, που υφίστανται έντονο κοινωνικό αποκλεισμό και που κινδυνεύουν να βρεθούν από τη μια στιγμή στην άλλη σε κατάσταση φτώχειας, ο τομέας της πρόνοιας και της κοινωνικής φροντίδας να υποβιβάζεται σε τόσο μεγάλο βαθμό.